Waarom wij vol belegd zijn

Afgelopen week werden wij door een belegger gewezen op een erg interessant artikel. Een artikel dat uitsluitsel biedt over de vraag wat nu eigenlijk slimmer is: vol belegd zijn of juist wat geld achter de hand houden om te kunnen profiteren van toekomstige dalingen...

Geld achter de hand houden wordt vaak als verstandig beschouwd. Die gedachte is begrijpelijk: de kans is namelijk heel groot dat wanneer u eenmaal een belegging heeft gedaan deze wat later onder uw aankoopprijs noteert. In theorie had u - door te wachten - een betere aankoopprijs kunnen krijgen.

Kans op pech: 95%

Hoe groot is de kans op 'pech' betreffende het aankoopmoment nu eigenlijk? Liefst 95%! Dat zit als volgt. Van alle beursdagen sinds 1970 heeft de Dow Jones in 95% van de gevallen op een latere dag lager genoteerd. Voor andere beurzen die eveneens gestaag oplopen veronderstellen we iets soortgelijks.

Kortom, in slechts 5% van de gevallen - dus 1 op de 20 dagen oftewel maar een beursdag per maand - is sprake van een perfect aankoopmoment. Perfect in die zin dat de Dow Jones vervolgens nooit meer lager zou noteren dan die betreffende dag.

Ter verduidelijking: tussen 15 april 1997 en 8 maart 2009 lag het niveau van de Dow Jones altijd boven het niveau van 9 maart 2009 (6.547 punten; het dieptepunt van de kredietcrisis). De perfecte belegger had na 15 april 1997 geen nieuwe gelden in de Dow Jones belegd om het opgespaarde geld vervolgens precies op 9 maart 2009 in een keer te investeren.

De perfecte belegger

Stel, vanaf 1970 had u iedere beursdag de keuze gehad om een euro gelijk te beleggen of deze achter de hand te houden om op een later moment te beleggen. Dat achter de hand houden van gelden is in essentie wat beleggers doen die trachten te profiteren van toekomstige koersdalingen. Wat zou u doen?

Ter verduidelijking een voorbeeld: Belegger A, de eenvoudige belegger, kiest ervoor zijn euro iedere dag gelijk te beleggen (veronderstelt u voor het gemak geen transactiekosten). Belegger B is de perfecte belegger die de beurs al sinds 1970 perfect weet te timen. Hij belegt zijn gelden enkel op die dagen waarvoor geldt dat er geen dag in de toekomst is waarop de Dow Jones lager noteert.

Zeer opvallend vinden we hoe dicht het rendement van Belegger A, de eenvoudige belegger, in de buurt ligt van de Belegger B, de enkel in theorie bestaande perfecte belegger. Sinds 1970 zou het rendement van de perfecte belegger slechts 22% hoger zijn uitgevallen, oftewel 0,4% per jaar.

De perfecte belegger bestaat uiteraard niet. Vrijwel altijd is het zo dat het rendement van degenen die proberen de markten te timen (fors) achterblijft bij het rendement van degenen die dat niet doen. Erg opvallend vinden we zelf het minimale verschil in rendement. Door juist niet te proberen een perfecte belegger te zijn komt uw rendement daar opvallend genoeg heel dicht bij in de buurt...